|
از دانش تا هنر 
|
زندگی یک عنصر است با ظرفیت بی نهایتها که در حلال غیر قطبی زمان حل خواهد شد و به زودی پیوند ضعیف واندروالس، بین مولکولهای آن خواهد گسست. زندگی که توسط مولکولهای ساخته شده توسط اتم مشکلات احاطه شده و چونان یون هیدراته اسیری است در حصار هیدراسیون. ای کاش میتوانستم غلظت اشکها را در جای جای زندگی بدست آورم! میتوانستم آنچه را که زخم بر دلم مینشاند با تورنسل معرفت شناسایی کنم و اسید یا باز بودن آن را دریابم و از طریق مجهول گرفتن نرمالیته آنقدر اسید یا باز بر آن بریزم تا خنثی گردد و دیگر دردی بر دلم نماند. ای کاش همه انسانها غیر الکترولیت می بودند تا آنچه از رازهای دلم را که چونان الکترونهای آزاد شده می مانند به سویشان میفرستادم از خود عبور نمیدادند.ای کاش همه نقطه جوشها پایین بود پایین تر از منفی بی نهایت .ای کاش نقطه انجماد ها بالا بود تا دلها به سرعت یک واکنش از هم سرد نمیشد.ای کاش زبانها رسانای راز نبودند.ای کاش انسانها اخلاقی بدون بار و خنثی میداشتند و هیچگاه خاصیت اسید قوی یا باز قوی پیدا نمیکردند یا حداقل آمفوتر بودند.اما افسوس... ای کاش عشقها بین همه انسانها تفکیک میشد تا هیچ دلی خالی از یون عشق نماند. ای کاش رابطه تعادلی انسانها هماره حفظ میشد و رابطه ها نیز ثابت تعادلی میداشت! ای کاش همه انسانها مولد عشق بودند. ای کاش در لوله آزمایش دلها آنچه به محلول زندگی رنگ میبخشید محبت بود و یکدلی .ای کاش مشکلات چون بنیان نیترات در زندگی محلول بود اما افسوس که یا معلق است یا رسوب !
[ سه شنبه 92/1/20 ] [ 5:8 عصر ] [ شـــــــــهـرناز ]
[ نظر ]
اگر چشمان من دریاست تویی فانوس شبهایش اگر حرفی زدم از گل تویی مفهوم و معنایش اگر گفتم به شبنم اشک اگر با اشک خو کردم تو گل بودی ومن شبنم تو را من جستجو کردم اگر مرغی پرید و من برایش شعرها گفتم نبوده در خیالم مرغ خدایا من تو را گفتم اگر چون کبک میخوانم اگر چون کوه خاموشم خیال توست در فکرم صدای توست در گوشم محمد کاظم مزینانی [ جمعه 92/1/16 ] [ 5:17 عصر ] [ شـــــــــهـرناز ]
[ نظر ]
پا به پای کودکی هایم بیا کفش هایت را به پا کن تا به تا قاه قاه خنده ات را ساز کن باز هم با خنده ات اعجاز کن پا بکوب و لج کن و راضی نشو با کسی جز دوست همبازی نشو بچه های کوچه را هم کن خبر عاقلی را یک شب از یادت ببر خاله بازی کن به رسم کودکی با همان چادر نماز پولکی طعم چای و قوری گلدارمان لحظه های ناب بی تکرارمان مادری از جنس باران داشتیم در کنارش خواب آسان داشتیم یا پدر اسطوره ی دنیای ما قهرمان باور زیبای ما قصه های هرشب مادر بزرگ ماجرای بز بزی قندی و گرگ غصه هرگز فرصت جولان نداشت خنده های کودکی پایان نداشت هر کسی رنگ خودش بی شیله بود ثروت هر بچه قدری تیله بود ای شریک نان و گردو و پنیر همکلاسی بازهم دستم بگیر مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست آن دل نازت برایم تنگ نیست؟ رنگ دنیایت هنوزم آبی است؟ آسمان باورت مهتابی است؟ هر کجایی شعر باران را بخوان ساده باش و بازهم کودک بمان باز باران با ترانه گریه کن کودکی تو کودکانه گریه کن ای رفیق روزهای سرد و گرم سا دگی هایم را به سویم بازگرد منبع: پیام نما شبکه 2— مجله آفتابگردون [ جمعه 92/1/16 ] [ 5:1 عصر ] [ شـــــــــهـرناز ]
[ نظر ]
دیریست که دلدار پیامی نفرستاد ننوشت کلامی و سلامی نفرستاد صد نامه فرستادم و آن شاهسواران پیکی ندوانید و پیامی نفرستاد سوی من وحشی صفت عقل رمیده آهو روشی، کبک خرامی نفرستاد دانست که خواهد شدنم پیک دل از دست وز آن خط چون سلسله دامی نفرستاد فریاد که آن ساقی شکرلب سرمست دانست که مخمورم و جامی نفرستاد چندان که زدم لاف کرامات و مقامات هیچم خبر از هیچ مقامی نفرستاد حافظ به ادب باش که واخواست نباشد گر شاه پیامی به غلامی نفرستاد [ پنج شنبه 92/1/15 ] [ 8:31 صبح ] [ شـــــــــهـرناز ]
[ نظر ]
عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟ چرا آب به گلدان نرسیده است؟ چرا لحظه باران نرسیده است؟ و چرا هیچکسی در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است؟ به ایمان نرسیده است؟ و غم عشق به پایان نرسیده است؟ بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید بنویسد: که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است؟ چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟ دل عشق ترک خورد،گل زخم نمک خورد، زمین مرد،زمان بر سر دوشش غم و اندوه فقط برد،زمین مرد خداوند گواه است که دل چشم به راه است و در حسرت یک پلک نگاه است ولی حیف نصیبم فقط آه است همین آه خدایا برسد کاش به جایی برسد کاش صدایم به صدایی.... عصر این جمعه دلگیروجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس تو کجایی گل نرگس؟ به خدا آه نفسهای غریب تو که آغشته به حزنی است زجنس غم و ماتم، زده آتش به دل عالم و آدم... ای عشق مجسم که به جای نم شبنم بچکد خون جگر، دم به دم از عمق نگاهت نکند باز شده ماه محرم که چنین میزند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت،به فدای رخت ای ماه! بیا،صاحب این بیرق و این پرچم و این روضه و این بزم تویی،آجرک الله! عزیز دو جهان،یوسف در چاه،دلم سوخته از آه نفسهای غریبت دل من بال کبوتر شده،خاکستر پرپر شده،همراه نسیم سحری روی پرفطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی؟ به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد نگهم خواب ندارد قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد شب من روزن مهتاب ندارد همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق بیچار? دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد؟ تو کجایی؟شده ام باز هوایی...شده ام باز هوایی... گل نرگس تو کجایی؟...تو کجایی؟ [ پنج شنبه 92/1/15 ] [ 8:27 صبح ] [ شـــــــــهـرناز ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  زینب هستم دانشجوی زیست شناسی دانشگاه اصفهان با نام مستعار شهرناز در خدمتتونم |
| [قالب وبلاگ : تمزها] [Weblog Themes By : themzha.com] |
