تقدیم به آن دسته از دبیرانم که از جان برای این حقیر مایه گذاشتند: 

در مسیری کوهستانی راه گم کرده بودم.خسته بودم از دشواری مسیر،از اینکه هر لحظه سنگی زیر پایم می لغزید .هرکجا که قدم می نهادم  امکان سقوطم چنان بود که از حرکت واهمه داشتم.مانده بودم بی کس و تنها در میان وحشت سنگها و صخره ها... به جایی رسیدم که دیگر راهی نبود؛به بن بست رسیدم.سر بر آوردم و آسمان را نگریستم.حلقه اشک در چشمانم ظاهر شد.خدا را از میان بغض خسته ام فریاد زدم که برای حرکت راهنمایم ندادی !؟

ناگاه در کمال ناباوری تورا دیدم که آرام به سمتم آمدی.دستانم را با مهر فشردی و گفتی: "فرشته ی کوچک همراه من بیا !" هنگام سفر مرا از مسیری امن هدایت کردی.هر لحظه در این کوهستان صعب العبور قدم به قدم گام هایت را نهادی و تا آن زمان که از محکم بودن مسیر مطمئن نمیشدی اجازه عبورم نمیدادی.از وجودت برایم سرمایه نهادی تا طی مسیر کنم.در طول راه گهگاه شکایت کردم اما صبوری پیشه کردی.گاه به ندایت گوش نسپردم و تو با نگرانی از پی من دویدی تا سرانجام به سرمنزل مقصود رسیدم.

حال دانستم که تو مَلَکی بودی از جانب پروردگار آن هنگام که فریاد کمک براوردم.حال که به هدفم رسیدم از پی تو میگردم تا به تو بگویم که تو نعمتی آسمانی بودی اما تو را نمی یابم.شاید این تقاص ناسپاسی من بود ...شاید هم مثل همیشه در گوشه ای به تماشای من نشسته ای و دوست میداری که در کمال گمنامی به حاصل تلاشهایت بنگری.اما معلم خوبم،راهنمای زندگیم بدان که هرکجا باشی خداوند همیشه یاور توست همانگونه که تو بودی.

با تشکر ویژه از خانم پری وکیل زاده معلم اول دبستانم؛خانم معصومه بیات معاون راهنمایی؛خانم شراره رحمانی دبیر شیمی سال اول و پیش دبیرستانم؛وخانم شهرزاد دانش دبیر زیست  سوم و پیش دبیرستان و همچنین دکتر عباس رحمتی استاد شیمی آلی دانشگاه و دکتر لی لی قائم مقامی استاد گیاهشناسیم و آرزوی سلامتی و توفیق برای این عزیزان و همه معلمان

منبع:همین وبلاگ،دست نوشته های خودم