از پس شیشه عینک،استاد                 سرزنش بار به من مینگرد

باز در چهره ی من میخواند               که چه ها بر دل من میگذرد

میکند مطلب خود را دنبال                بچه ها!عشق گناه است، گناه

وای اگر بر دل نو خاسته ای              لشکر عشق بتازد بیگاه

مینشینم ،همه ساعت خاموش           با دل خویشتنم دنیائیست

ساکتم گرچه به ظاهر اما                 در دلم با غم تو غوغائیست 

مبصر امروز چو اسمم را خواند        بی خبر داد کشیدم: غائب!

رفقایم همگی خندیدند                    که جنون گشته به طفلک غالب

بچه ها هیچ نمی دانستند                 که من آنجایم و دل جای دگر

دل آنهاست پی درس و کتاب          دل من در پی سودای دگر

من به یاد تو و آن روز بهار              که تو را دیدم در جامه زرد

تو سخن گفتی، اما نه ز عشق           من سخن گفتم، اما نه ز درد

من به یاد تو آن خاطره ها                یاد آن دوره که بگذشت چو باد

که در این وقت به من مینگرد          از پس شیشه عینک، استاد

با خیالت خوشم از اول زنگ             لحظه ای فارغ از این دنیایم

زنگ خورده است "منوچهر" بیا    تو "فریدون " برو من می آیم!

منوچهر نیستانی