در جزیره ای زیبا همه حواس زندگی میکردند:شادی،غم،غرور،عشق و...

روزی خبر رسید که بزودی جزیره به زیر آب خواهد رفت.

همه ساکنان جزیره قایق هایشان را آماده و جزیره را ترک میکردند.

اما عشق میخواست تا آخرین لحظه آنجا بماند چون او عاشق جزیره بود.

وقتی جزیره به زیر آب فرو میرفت عشق از ثروت که با قایق باشکوهی جزیره را ترک میکرد کمک خواست و گفت:

"آیا میتوانم با تو همسفر شوم؟"

ثروت پاسخ داد:"نه من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم دارم و دیگر جایی برای تو وجود ندارد."

پس عشق از غرورکه با قایقی زیبا راهی مکان امنی بود کمک خواست.

غرور گفت:"نه من نمیتوانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق زیبای مرا کثیف خواهی کرد.

غم در نزدیکی عشق بود.پس عشق به او گفت:"اجازه بده من با تو بیایم."

غم با صدایی حزن آلود گفت:"آه عشق من خیلی ناراحت هستم احتیاج دارم تا تنها باشم."

عشق اینبار سراغ شادی رفت و او را صدا زد.اما او آنقدر غرق شادی بود که صدای او را نشنید.

آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگاه صدایی سالخورده گفت:"بیا عشق من تو را خواهم برد."

عشق آنقدر خوشحال شده بود که فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل قایق انداخت و از آنجا دور شد.

وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد از او جدا شد وبه راه خود ادامه داد و پس از آن بود که عشق متوجه پیرمرد شد اما او را نیافت.

عشق نزد علم که مشغول حل مسئله ای روی شنهای ساحل بود رفت و پرسید آن مرد که بود؟

علم پاسخ داد:"زمان"

عشق با تعجب پرسید:"زمان؟چرا او به من کمک کرد؟"

علم لبخند خردمندانه ای زد و گفت:

زیرا فقط زمان قادر به درک عظمت عشق خواهد بود...